Burayı unutmadım, burayı çürümeye bıraktım.

Kar, neden yağar kar?

Gölgesizler'in romanında da filminde de geçen efsane replik. Ertan Saban'ın hâlleri işte. Cevabı zaten bilinen soruya atılmış bir cevap. Neyse konumuz bu değil. Kar yağmaya başladı yarım saat önce. Arkadaşım mesaj attı, "Uyan kar yağıyor acilen Leylâ dinlemelisin." diye. Saat 6'da vardiyam var, zaten uyuyamadım. İndim aşağıya. Kar yağıyor, kar. Güzel de yağıyor allahsız. Mutlu oldum durduk yere. Küçücük şeyler, bir hava durumu bile beni mutlu edebiliyorken, bunca mutsuzluk niye? Kar neden yağar?

Yağıyor. Hem de tutacakmışçasına yağıyor. Çok güzel yağıyor hem de. Mutluyum, gelecek var. Mutluyum, alnım pak. Pişman değilim yaşananlardan. Cevabını bildiğim her soruya artık bu soruyla cevap vereceğim.

"Beni hatırladın mı?" diyor. Ya hu bir yıldır ben herkese seni sordum. Kimsin diye merak ettim. Unutmak namümkün.

"Artık İstanbul'daymışsın, gelince omzunda ağlayacağım." diyor. Yok öyle ağlamak çok. Az ağlanır, çok gülünür. Konuşacak çok şey var. Konuşuruz.

"İstanbul'da yalnız olmayacağımı bilmek çok güzel." diyor. Bir de bana sor.

Bir Zamanlar Çayeli

Salkım salkım tan yelleri estiğinde

1 Şubat 2018, Beşiktaş-Kadıköy Vapuru

Duy beni, gör beni, bil beni, müthiş ihtiyacım var

Buldum seni, tekrar buldum. Karşıma çık ne olursun.