Geçmişten gelen bir şarkı, silinmemiş hatıralar. Kalemin ucundan duman tütüyor. Bisikletin selesi yamuk. Filmler, renksiz. Atom parçacıklarının hâlâ masum olduğu zamanlar. Geçmişten gelen bir ses. Bir fotoğraf. Bir kadın. Bir şifre. Yeşil, fa majör ve bir adet Smith & Wesson. Bir kaç mermi, bir şapka, bir enstrüman. Adagio, Allegro ve bilimum müzik. Her şey yerli yerinde. Kendini resmetme çabası. Bekleyen insanlar. Kelimeler, sanki bir tuğla gibi yerleşiyor yerine. Bazı kalemler vardır hani, yazmazlar. Sonra tekrar denenir, tekrar yazmaz, kalemliğe geri konulur. Gel artık kadın, boş ver o adamı. Seni burada bekleyen başka bir adam var.

Şehrin tüm sokaklarında avare gibi dolaşıyorum. Ne aradığımı ne için dolaştığımı düşünmüyorum. Nereden geldiğimi bilmiyorum. Kaybolmak istiyorum; ama sokaklar kaybolmama izin vermeyecek kadar tanıdık. Canım sıkılınca bir sigara yakıyorum. Dumanın aldığı şekilleri izliyorum amaçsızca. Sonra sen aklıma gelince daha içtiğim sigara bitmeden ikincisini yakıyorum. Zamanında İkinci sigarası varmış deyip, kendi kendime gülüyorum. Sen dışarı çıktığında sokakları arşınlıyorum. Seni görünce, bir ağacın arkasına saklanıp etrafı izliyorum. Göz ucuyla senin uzaklaştığını görünce, aksi yönde yürüyüp evime doğru gidiyorum.

Aynanın karşısına geçip kendini seyrettiğin oluyor mu? Şişenin dibinde kalan son bir kaç yudumun üstüne atılan sigara gibi, legal bir şekilde çırpınıyorum. Adonai Elohim bana penaltı çalıyor, senin ceza sahandaymışım.

Elime bir silah alıp aynanın karşısına geçiyorum. Ayna, gayet rasyonel bir biçimde yansımamı gösteriyor. Ve ben garanti bir şekilde, tetiğe basıyor, görüntümü yok ediyorum. Gıdıklayacak kimsem yok.

Bir sigara yakıyorum, zaten ben seni ne zaman düşünsem bir sigara yakıyorum. Sigara dumanının gürültüsü evi kaplıyor. Annem gayet rasyonel bir biçimde beni arıyor. Ona gayet irrasyonel cevaplar veriyorum.

Sen üzüldüğünde ben de üzülüyorum. Seni ne zaman düşünsem, bir sigara yakıyorum. Sen gülünce, ben de gülümsüyorum. Sen beni görmezden gelince, ben tüm sigaraları aynı anda içmek istiyorum. Sen mutlu olacaksın diye, dünyanın her yanını çilek tarlası yapabilirim. Sen, beni fark etmesen de, ben seni çok seviyorum.

Kendimi Uranyum-235 izotopu gibi hissediyorum. Tek bir hareketle, bir atom bombasına dönüşmem yakındır. Çok kararsızım, hemen bozunuyorum. Bozunmalarım, üstel azalma şekilde ve diferansiyel ile çözüme gidilebilir.

Anarşi ve protesto, hayatımı ele geçirmiş gibi. Aynanın karşısında saatlerce bekleyip, kendime küfrediyorum.

Sonra uyandım.

Bira şişesinin dibinde kalan bir kaç yudumun içine atılan ve hâlâ yanmaktan olan sigara misali, legal örgütler içerisinde harcanıyorum. Rabbim, elinden geldiğince hayatımı berbat etmeye devam ediyor. Ben komiteler kurup, karlı dağların tepesinde çapraz fişek takıp, silah çatıyorum. Kaderin okkalı sillesine kurşun sıkıp, sır oluyorum gecenin içinde. Gece dediysem “Hani kurşun atsan geçmez geceden” gecesi. Öyle karanlık bir gece. Elimdeki tüfek gayet rasyonel bir şekilde karşımdaki hedefe yöneliyor. Ve ben de gayet rasyonel bir kararla bismillah çekip, tetiğe asılıyorum. Bismillah dediysem lafın gelişi. Elimi yere koyup, yerdeki dağ menekşesini okşuyorum, gayet irrasyonel ve anti-diyalektik bir şekilde çiçeği koparıyorum. Hegel’in kemikleri sızlıyor, Spinoza mezarında ters dönüyor. Hayat, kayıkçı bizi alana dek devam ediyor.

Yaşamın illegal yollarında yürürken, kendimle konuşurken buluyorum kendimi. Kendim, kendime “Kimi sevsem çıkmazındayım.” diyor. Anlamıyorum, dinliyorum bakalım konuşma nereye varacak. Kendim “Hayatına giren her kadını aynı ölçüde sevmek zorunda değilsin. Freud o kadar da haklı değil. Her kadın arkadaş potansiyel sevgili değildir.” diye cevap veriyor. İyiden şaşırıp, bir sigara yakıyorum. Kendim durmuyor “Ama hangisini seçmeliyim?” diyor. Heyecandan başım dönmeye başlıyor, garanti bir şekilde karantinaya alınmalıyım. “Zamanı gelince kimi seveceğin belli olur.” diyor kendim. İşte beklediğim kreşendo. Kendim tam bir denyo. Tek nefeste sigaram yarılanıyor, dinlemeye devam ediyorum. “Beklemek güzel değil, ben senin kadar sabırlı değilim. Kararlı değilim, sürekli bozunmalar yaşıyorum.” diyor kendim. Tanrım, Uranyum-235 izotopu gibi hissediyorum. 92 protonum ayrı yöne dağılıyor. “Ateşin bile yakmaya tenezzül etmeyeceği kadar değersiziz, bizi sevecek olan kişi bizim gibi olmalı!” diye cevap veriyor kendim. Bir revolver alıp, ateşleyerek sigaramı yakıyorum. Kimse rahatsız olmuyor. Yeşil bir duman yükseliyor, duvarlarda kertenkeleler parende atıyor. Yoldan geçen köpeğin tasmasında “Ben bir prensim, öpünce bile kendi halime dönemem” yazıyor. Kendim konuşmaya devam ediyor: “Böyle olmayı ben istemedim. Allah kahretsin ki, hayatımız Oğuz Atay romanındaki karakterlerden de beter. İntihar ise çaba gerektiriyor. Çok canım sıkılıyor. Ben artık ben olmak istemiyorum. Ben olmaktan yoruldum.” Anarşi ve protesto, tanrım bizi bu hallere de düşürdün ya ne diyeyim sana! Yaylılar, atonal bir dizi çalıyor. Hayatım, atlamalar yapıyor grafiğinde. Fakat ben aşık olunca, x sıfıra giderken bir limit değeri bulunamıyor. Hayatımın türevini almak ve maksimum noktasını bulmak istiyorum; ama hayatım bir fonksiyon bile değil. Kendim yalvarırcasına “Bana bir şans daha ver.” diyor. Kendim ise, cebinden tabancasını çıkarıp, kendimin alnına dayıyor ve ekliyor: “Sana şans verdiğimiz için bu haldeyiz.”

Sen gittiğinden beri televizyon açık, duvarda bir çivi yarım çakılı. Pijamalarım bile kirli, hatta evimdeki köpek bile yabancı. Sen gittiğinden beri tabancamla uyuyorum. Ben ay istemiyorum, güneşi istiyorum. Ne yapabilirim ki? Ufacık bir şansım dahi yok mu? Yoksa söyle güzelim. Söyleme ben anladım zaten. Ağaçta bir cadı… Havuzda bir köpek balığı. Kafan iyiyken beni nasıl kurtarabilirsin ki? Karanlık gelince saklanacak yer ararsın. Ben artık, tabancamla uyur oldum. Ve televizyon hâlâ açık.

Korkma Ben Varım!

"hayat çok tuhaf şebnem: paraşüt, uçaktan yüz yıl önce, 1783’te icat edilmiş.

şebnem içimde, kum saatindeki toz şeker gibi senin sevgin birikiyor. millerce öteden, varlığın başımı döndürüyor.

…

şebnem, her zorluğun içindeki kolaylığı, kara üzümün iri çekirdekleri gibi bulup çıkarabiliriz.

…

tamam abartmayayım, tozutmayayım, uslu çccuk olayım. irmik helvasının üzerinde uçan kelebek gibi toz olayım.

beni kınama yeter ki, huylarımı değiştiririm. bir robot kadar iffetli, güvercin kadar ilimli olurum.

…

şebnem, seni manyaklar gibi özledim." ~müntekim gıcırbey