Yaşamın illegal yollarında yürürken, kendimle konuşurken buluyorum kendimi. Kendim, kendime “Kimi sevsem çıkmazındayım.” diyor. Anlamıyorum, dinliyorum bakalım konuşma nereye varacak. Kendim “Hayatına giren her kadını aynı ölçüde sevmek zorunda değilsin. Freud o kadar da haklı değil. Her kadın arkadaş potansiyel sevgili değildir.” diye cevap veriyor. İyiden şaşırıp, bir sigara yakıyorum. Kendim durmuyor “Ama hangisini seçmeliyim?” diyor. Heyecandan başım dönmeye başlıyor, garanti bir şekilde karantinaya alınmalıyım. “Zamanı gelince kimi seveceğin belli olur.” diyor kendim. İşte beklediğim kreşendo. Kendim tam bir denyo. Tek nefeste sigaram yarılanıyor, dinlemeye devam ediyorum. “Beklemek güzel değil, ben senin kadar sabırlı değilim. Kararlı değilim, sürekli bozunmalar yaşıyorum.” diyor kendim. Tanrım, Uranyum-235 izotopu gibi hissediyorum. 92 protonum ayrı yöne dağılıyor. “Ateşin bile yakmaya tenezzül etmeyeceği kadar değersiziz, bizi sevecek olan kişi bizim gibi olmalı!” diye cevap veriyor kendim. Bir revolver alıp, ateşleyerek sigaramı yakıyorum. Kimse rahatsız olmuyor. Yeşil bir duman yükseliyor, duvarlarda kertenkeleler parende atıyor. Yoldan geçen köpeğin tasmasında “Ben bir prensim, öpünce bile kendi halime dönemem” yazıyor. Kendim konuşmaya devam ediyor: “Böyle olmayı ben istemedim. Allah kahretsin ki, hayatımız Oğuz Atay romanındaki karakterlerden de beter. İntihar ise çaba gerektiriyor. Çok canım sıkılıyor. Ben artık ben olmak istemiyorum. Ben olmaktan yoruldum.” Anarşi ve protesto, tanrım bizi bu hallere de düşürdün ya ne diyeyim sana! Yaylılar, atonal bir dizi çalıyor. Hayatım, atlamalar yapıyor grafiğinde. Fakat ben aşık olunca, x sıfıra giderken bir limit değeri bulunamıyor. Hayatımın türevini almak ve maksimum noktasını bulmak istiyorum; ama hayatım bir fonksiyon bile değil. Kendim yalvarırcasına “Bana bir şans daha ver.” diyor. Kendim ise, cebinden tabancasını çıkarıp, kendimin alnına dayıyor ve ekliyor: “Sana şans verdiğimiz için bu haldeyiz.”