İlk sigaramı içtiğim gün terk edilmiştim. Bazen öyle olur, her şeyi art arda yaşamak ister insan. Ben de öyle yaptım. Arkadaşımı arayıp beni almasını söyledim. Sahile gittik, sahildeki bir banka oturduk. Sinirliydim, âşıktım, terk edilmiştim. Öyle olması gerekiyordu.

Sonra ağladım. Sahilde olduğum için değil, sarhoş olduğum için değil, âşık oldum için değil, terk edildiğimden değil. Öyle olması gerektiği için ağladım. İnsan hayatında bazı böyle engeller var. Engelleri nasıl aşması gerektiğini bilmediğinden, hiç tanımadığı şeylere bel bağlıyor. 

Sonra zaman geçti. Zamanın geçmesi önemli değil. Terk edilmiş olmam da. Babamın bana “Ne yaşaman gerekiyorsa onu yaşa.” dediğini hiç hatırlamıyorum. Hep düzgün biri olmam için uğraştı. Ben istemedim. İsyankâr olduğumdan değil, öyle olması gerektiği için. Her ailede olması gereken bir çıkıntı. Ben de o çıkıntı olmak istedim. Öteki tarafa ben geçtim. Ben farklılaştım. Ben farklılaşınca farklı olan şeyler aynılaştı.

Sonra zaman geçti. Sanırım bundan bahsetmiştim. Bahsetmiş olmam önemli değil. Hâlâ âşık olmam da önemli değil. Önemli olan ne zaman terk edildiğim yerden geçsem aynı hisleri tekrar hissettiğim. Tanımadığı insanlardan yardım istiyorsun böyle anlarda. Olmuyor, daha da kötü oluyor. Beceremiyorsun. İnsanlar beceremiyor. Anlamıyorlar, anlamak istemiyorlar.

Düşünme, hatta hissetme. Sen de anlayamazsın. Boş ver. Önemli değil, konu hiç ben olmadım zaten. Benim hislerimin bir önemi olmadı. Sadece karşımdakilerin hisleri önemli oldu. Peki insanlar benim nasıl hissettiğimi nasıl anlayacaklar? Bilmiyorum. Bir insanın çıkıp beni anlamasını bekliyorum; ama arkamda ne bir harita bıraktım ne de bir pusula. İnsanların beni çaba harcayarak bulmasını istiyorum.

İnsanların duvarları var, birinin gelip o duvarı yıkmasını bekliyorlar. Bazıları bunu göstere göstere yapıyor ama sen anlamıyorsun. Önemli değil, insanlar hep var. Giderler, gelirler. Ama en çok giderler. Gelenlerin sayısı gidenleri aştığı zaman yalnızlığa gömülür insan.

Sonra zaman geçti. Artık bunu anlamanı istiyorum. Zamanın geçmesi de önemli değil, senin anlaman da. Benim sigara içmem de önemli değil, senin bunu bilmemen de. Önemli olan insanların hâlâ var olduğu. Her hikayede var öyle beyaz insanlar. İstesen de mutsuz olamıyorsun, umutsuzluğa düşemiyorsun. Seni kurtarıyorlar. İnsan yaşantısı bir tür şaka olmalı.