Sonu olmayacağını bile bile kaç kere gider insan birisine? Birisine gitmek mi birisinden gitmek mi? Bu da mühim bir soru. Yazılarımda son birkaç yıldır hep soru soruyorum farkında mısın? Hep bir sürü soruyla geçiyor gidiyor. Mutlak olanla muğlak olan birbirine karışıyor çoğu zaman. Ne yaptığını bilmez hâlde davrandın mı? Dün gece Spotify'da bir şarkıyı açık bırakmışım, sabaha kadar çalmış, bilgisayar kapanmamış. Sabah kulaklıktan gelen sesi fark edince anladım. Sabaha kadar döndür dolaş aynı şarkı çalmış. Rüyamda da görmüştüm aynı şarkıyı. Siyah saçların alna düşmesinden, akşamın çökmesinden, bir gece sevip seher vakti bitmesinden bahsediyor. Ama bir gecelik ilişki gibi bir şey değil bu. Bir gece seveyim, seher vakti bitsin gizlice. Öyle bir şey işte. Yalvarıyor, sev biraz, sarıl biraz. Her şeyin sonu hüsranla bitebilir, olasılık dahilindedir, sonu olmayacağı ha keza öyle. Yani bu bilinecek bir şey değil, yaşanabilecek bir şey. O yüzden sonu olmayacağını bile bile her seferinde gelebilir insan. Şimdi anlıyorum, şimdi biliyorum. Ama bu her seferinde korkmayı gerektirmemeli. İnsan korkar, insan istemez, insan üzülür, insanın en çok içi acır. İnsan acıyla yoğrulur, sevgiyle çiçeklenir.

En güzel zamanları bana veren sana karşı bir özlemim var. Bu özlemi yitirme niyetinde hiç değilim. Sana karşı kendimi küçük düşürmek istemem. Korkma benden ne olursun. Sarhoş olup da mesaj atarak seni rahatsız edebileceğim bir hâle gelme. Sarhoş olup özleyeyim, hoş atamam da zaten. Bunları sana daha güzel söylemek isterdim. Çok yanlış anlaşılmaya müsait bir cümleler bütünü oldu. Yıldızlar elimi uzatsam tutacak gibi yakın. Ellerim uzansa sana da dokunabilirim, öyle yakınsın. Ama müzelerdeki gibi dokunmadan görmem gerekiyorsa eğer, senin isteğin olmadan dokunamam. Mumyalanmış bir kraliçe, Kleopatra mesela, dokunmama izin verirse ancak dokunabilirim. Çocukluk ederim, dokunmak isterim. Ama dokunamam. Çünkü şımarık değilim. İzin verirse sevebilirsin bir kediyi.

Konuş biraz, duy biraz...