“Akbaba kordonun gerisine çıkıp geldi, sıkı sıkı koluna girip “Gel,” dedi. “Şöyle arabaya geçelim.” Kolunu kurtardı ama kendisini kurtaramadı. Akbaba omuzlarına asılmış bırakmıyordu. Onu savurduktan sonra karşısına çıkan Harun’u da yıktı. Yerde yatan şahsın yanına gitti. Üstündeki gazeteyi kaldırıp, yüzünü çevirdi. O… Eli beline gitti, boşluk… Taş oldu. Olay yerinin çevresinde, yağan karı değdiği yerde çamura çeviren meraklı bir kalabalık birikmişti.
‘Ben görmedim, şu binadan atlamış,’ dedi bir ses.
‘Neden atlamış?’
‘Bunalımdan herhalde tam bilmiyorum.’
‘İnsan doğum gününde intihar eder mi ya?’
‘Gençleri anlamak zor. Nereden atlamış?’
‘Ben gördüm, birdenbire çakıldı.’
‘Evet, küt diye! Kemik seslerini duydum.’
‘Neden atlamış?’
‘Bunalımdan herhalde tam bilmiyorum.’
‘İnsan doğum gününde intihar eder mi ya?’
‘Gençleri anlamak zor. Nereden atlamış?’
‘Ben gördüm, birdenbire çakıldı.’
‘Evet, küt diye! Kemik seslerini duydum.’
Kırmızı vosvos az ötede duruyordu. Gökyüzünde tek yıldız yoktu.
2006/Ankara.” ~Emrah Serbes, Her Temas İz Bırakır.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
yapıştır!