Dokunamamak, sıcağını hissedememek o kadar koyuyor ki. İntihar
mavisini hissetmektense avuç içinin sıcaklığını hissetmek isterdim oysa;
ama ne yapalım. Yanlış yer, yanlış zaman. Elimizden gelen bir şey yok.
Ne yapabiliriz ki? “Ne gelir elimizden insan olmaktan başka?”
Kimse için değil bu hissettiklerim. Uyumama bile izin vermeyenler
intihar etmeme nasıl razı olsunlar? Zaten intihar bana en uzak olgu.
İntihar olay değil, olgu. Ölüm olaydır, intihar olgu. Aradaki farkı
kaptın değil mi? Anla beni ne olur.
Ben yalnız ölürüm. Arkadaşım olur; ama ben yalnız ölürüm. Herkesin
içindeyken yalnız hissedersin ya hani. Asıl olmam gereken yer burası
değil! Ben buraya ait değilim çığlığı düğümlenir boğazında, “Neden”ler
gözlerinde birikir. Tek bir söz bitirmeye yeter seni.
Gene karamsar oldu. Bilinçaltım bataklığa döndü zaten, çıkamıyorum
içinden. Elimi tutup çekip çıkarsan beni… Ben beklerim. Hadi gel.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
yapıştır!